පිටස්තරයා

මම දුවමි...
මුලින්ම ගේ දොර හැර දමා කඩිනම් ඇවිදීමකින් ගෙවත්තටද ඉන්පසු පාරටද බටුයෙමි. හන්දියේ ත්‍රීරෝද රථ නැවතුම පසු කල ගමන්ම මම මහා මාර්ගය ඔස්සේ දුවන්නට පටන් ගත්තෙමි. මේ හරියේ මා අදුරන මුහුණු වැඩිපුර නැත.
ගෙවල් දොරවල්,යාන වාහන වතුපිටි මිනිස්සු වේගයෙන් මා පසුපස නොපෙනී යයි.
කොතෙක් වේලාවක් පුරා දිවුවාදැයි මට මතක නැත. මා ගෙවමින් යන මග දෙපස රැයද දවාලද ඇසිල්ලකින් වෙනස් වන හෙයින් මා ආලෝකයේ වේගයට ළගා වී හෝ ඇතැම් විට එයද අබිබවන වේගයකින් දුවමින් සිටිතැයි මට සිතේ.
මොහොතකට පෙර ළදැරියකගේ මුහුණක සිනාවක් පසු කර ආයෙමි. දහඅට වසකට පෙර මියගිය තාත්තාගේ වැඩට යන රුවද මට හමුවිය. කඩයප්පන් තැටියත් රැගෙන ජෝන් කඩේට යන අම්මාගේ සිනහව මේ මොහොතේ රිදී ඉරක් සේ මා පසු කර යයි.
නවතින්නට මට වේලා නැත. නැතහොත් අවශ්‍ය නැත. අතීතයද වර්තමානයද අනාගතයද නොනිමි අතු පාරවල් වලින් හෙබි මහා මාර්ගයක් සේ මා ඉදිරිපස දිග ඇරී ඇත. මම ඒ තුළ සැරිසරමි. අනන්ත වූ වේගයකින් විටින් විට විවධ කාලයන් විසින් කණින ලද විවිධ ස්වරූප‍යන්ගෙන් හෙබි මගේම රුවද පසු කරමින් මම දුවමි.
මට බොහෝ සේ වෙහෙස මහන්සි දැනේ. ගතට වඩා සිත තෙහෙට්ටුය, බීමත් තැනැත්තෙක්ගේ සේ ම හිස බමයි.
මට සැගවෙන්නට තැනක් ඕනෑ වී ඇත. ඉතාම ඉක්මනින්...
සුපුරුදු සුවපහසු නිවහනට රුදුරු පිටස්තරයෙක් පැමිණ ඇති කල මා වෙන කුමක් කරන්නද?
මේ හැම අකරතැබ්බයක්ම ඇරඹුනේ පෙ‍රෙයිදා සවස පටන්ය.

හැමදාම සවසට පුරුද්දක් හැටියට මම ඇවිදින්නට පුරුදු වී හිදිමි. ශරීර සෞඛ්‍යයට සුභ නිසාවට වඩා අවට සිරි නරඹමින් හෙමිහිට බොහෝ දුර ඇවිදින්නට මම ප්‍රිය කරමි. කාර්යයබහුල දිවි පෙවෙතකට මැදිවී හිදින මම දවසේ වැඩිමනක්ම ආශ්වාදනය කරන වේලාව මේ සවස් භාගයයි. හැමදාම එකම මාර්ගයේ ගමන් කිරීම මගේ පුරුද්ද නොවේ. විටෙක අධිවේගී මාර්ගයක කෙළවර පදික වේදිකාවේ ඇවිද යන ගමන් තොරතෝංචියක් නැතිව ඉදිරියට ඇදෙන වාහන සහ මිනිස්සුන්ගේ කලබලකාරීත්වයට මම ප්‍රිය කරමි. තවත් දවසක කොහේ හෝ මාවතක් අද්දරකින් අහම්බෙන් මතුවන නෙක වෘක්ෂලාතාදීන්ගෙන් සහ අතුපතර වලින් සෙවන වන කුඩා ගුරු පාරක් දිගේ ඇවිදිමි. කලබලකාරීබව මෙන්ම නිස්කලංකයත් වෙනස් වෙනස් ආකාර වලින් මුත් එක පමණට මා සිතට මත්බව පුරවයි. එහෙමත් දවසක මම සීරුවෙන් දුම්වැටියක් දල්වා මුවග රුවාගමි. දුම්වැටිය දුරගමන් යාමට හොද සගයෙකි.
පෙරෙයිදාද වෙන හැමදාමත් වාගේම දවසකි. සිදුවීම් කිහිපයක් හැරෙන්නට...
එදිනද වෙනදා මෙන්ම නිවී හැනහිල්ලේ මම ඇවිද ගියෙමි. මම තෝරාගත්තේ මම නිතර ගමන් නොගන්නා මාවතක් වූවද එය මට නුහුරු මාවතක් නොවීය. මීට පෙර කීප විටක්ම ගමන් ගෙන තිබූ ඒ මාවත ගස් කොලන් වලින් සෙවන වූද වන ලැහැබකින් මායිම් වූද පටු මාවතකි. නිවාස කිහිපයක් හැරුණුකොට වටපිටාව ගස් කොලන් වලින් පිරී ඇති හෙයින් ඒ පෙදෙස මද අදුරක් කැටිවූ මහත් නිස්කලංකතාවයක් උසුලයි. පැය බාගයක් පමණ නොනවත්වා ඇවිදීමේ නිරත වී ක්‍රම ක්‍රමයෙන් මාවතේ අන්තයටම මම සේන්දු වීමි. වන ලැහැබ වඩාත් පැතිර පවතින්නේ මේ ඉසවුවේය. එවිට වේලාව හැන්දෑවේ හය පසුවී නොතිබුණත් පෙදෙස වඩාත් අදුරු බවක් ඉසිලීය.
වෙනදාට ආපසු හැරී නිවෙස බලා යාමට සුදුසු වේලාව වුවත්. එදින මොනයම්ම හේතුවකට හෝ මට ආපසු ගමන් කරන්නට හදිස්සියක් නොදැණුනු හෙයින් දුම්වැටියක් මුවග දල්වා ගනිමින්ම මම හාත්පස පරිසරය දෙස නෙත් යොමු කරන්නට පෙළඹුනෙමි. අවට ගහ කොලද පරිසරයද අලු පැහැති නිසලතාවයක සැතපෙයි. කුඩාම පදුරක වුව සෙලවීමක් නැත. මා හැර අන් සියල්ලම නිදි ගත් සේය.මා පමණක් චලනය වන වස්තුවක්ව...
හිටි වනම, නොසිතාම යාන්ත්‍රිකව මෙන් මම පියවරක් දෙකක් ඉදිරියට තබන්නට පටන් ගත්තෙමි. මා ඉදිරිපස තරමක් කෙටි පදුරු යායකි. ඒවා අතින් එහා මෙහා කරමින් ක්‍රම ක්‍රමයෙන් මම වෘක්ෂලතාදියෙන් සහ වල් පදුරු වලින් ගැවසුන වන ලැහැබ තුළට ඇතුලු වන්නට වීමි.
මේ සියලු දුක් කම්කටොලු වලට මුල වූයේ මා අහේතුකව ගත් ඒ අදූරදර්ශී තීරණයයි.
ගස් වැල් කටු පදුරු දෑතින් එහා මෙහා කරමින්, විටෙක උදුරා දමමින් මම උමතුවෙන් මෙන් කුඩා වන ලැහැබේ ඇතුලටම ගමන් කළෙමි. දෙපා වල වේදනාවද අත් පා වල සීරුම්ද නොතකමින් අඩක් උමතුවෙන් අඩක් යාන්ත්‍රිකව එවෙලේ මා හැසිරුණු ආකාරය සිහිවත්ම දැනුදු මට දැනෙන්නේ විමතියකි. බොහෝ වේලාවක් ගත වන්නට ඇත. මට යමක ඉව වැටී තිබුණි. එසේත් නැතිනම් මම යමක් බලාපොරොත්තුවෙන් එය සොයමින් සිටියෙමි. වාතය එන්න එන්නට තදබද වන්නාසේ නාස් පුඩු හිර කරන්නට විය. මම මංමුලාව එහෙමත් නැතිනම් සිහිසන් වන්නට ආසන්නව උන් නෙමි.
හිටිවනම මට එය හමුවිය.
එය වියළි පරඩලා කොල වලින් සහ අන්ධකාරයෙන් වැසී ගිය නොසැලකිල්ල විසින් අත්හැර දමනු ලද මාවතකි. අවසන් මිනිස් පිය සටහන වුවද කල්පයකට පමණ පෙර තබන ලදැයි සිතිය හැකි තරම් වියලි කොළ රොඩු බොඩු ඇතිරිල්ලකින් වැසී ගිය මගකි. මාවතේ හුරු පුරුදු බව ගැන මට කිසිදු සැකයක් ඇති නොවුණි. කවදාක හෝ එහි මා ගමන් කර ඇති වගටද මසිත මට දෙස් දෙන්නට විය. සිහිනයක් වන් මතකයක් දෙකක් අකුණු සැරයක් සේ ග්‍රහණය කරගන්නටත් පෙර අකූණු ගසා පෙනී නොපෙනී ගියේය.
මොහොතක්වත් එහි නොරැදී මම ආපසු නිවස වෙත ආවෙමි.ගියාටත් වඩා කඩිනමින්...

මම නිවසට ළගා වන විට නිවසේ දොර හැර දමා තිබෙනු ඈතදීම දුටුවෙමි. නිවෙස සොරු බිද දමා ඇතැයි යන බියෙන් මම වහ වහා දිව ගොස් නිවසට ඇතුලු වීම.
පිටස්තරයා නිවසට කඩා වැදී හිදිනු මා නෙත ගැටුනේ එවිටය.
ඔහු පෙනුමෙන් ශාන්තය, කාලවර්ණ සිරුරෙන් හෙබි මැදි වයස් ඇත්තෙකි. වසර විස්සක් ගතව තිබු මුත් එකදු කෙස් කැරැල්ලක ‍හෝ එකදු හමේ රැල්ලකින් ඔහු වෙනස් වී නොසිටියේය. හරියටම මීට විසි වසරකට ප්‍රථම මුල් වරට ඔහු හමුවූදා මෙන්ම යෝධ සිරුරෙන්, සමහර විට පෙරටත් වඩා සුවිසල් ලෙසින් ඔහු මා ඉදිරියේ ප්‍රාදූර්භූත වී සිටියේය.
ඔහු මා හා සිනාසුනේය. එය සිනාසීමකට වඩා දත් විලිස්සීමක් විය. හරියට මතුවට උදාවන දවස් ගැන කරන මතක් කිරීමක් වැන්න.
එදින රාත්‍රිය මා ජීවිත කාලයේ ගෙවූ දිගම රාත්‍රිය විය..
රැය පුරා මට නින්දක් නොවීය. පිටස්තරයා රැය පුරා බර අඩි තබමින් නිවස පුරා ඇවිදින හඬ රැවුදෙන්නට පටන් ගත් හෙයින් සයනයේ ඒ මේ අත පෙරලෙමින් සුවපහසුවක් සොයනු විනා මා හට අන් පිළියමක් නොවීය. හදවත මහත් බර පොදියක් දරා හිඳින්නාක් මෙන් ඇදුම් කන්නට විය..වැරදීමකින් හෝ සවස මා ගියේ යා යුතු ගමනක් නොවේ..රැය පහන් වන තෙක් මම මටම දොස් පවරා ගත්තෙමි.
දෙවැනි දවසද උදාවිය. පිටස්තරයා වදනක් වත් නොදෙඩීය. ඒ ඔහුගේ හැටිය. නමුත් හැම විටම ඔහුගේ පැවැත්ම මා තුල දනවන්නට ඔහු වග බලාගත්තේය. විටෙක ඔහු මගේ පරණ පොත් ගොඩ ඇවිස්සීය. පරණ ලියුම් කරදහි පරණ ලාච්චු තුළින් එළියට ඇද ඒවා කියවන්නට විය. උදෑසන මම රැවුල බාන අතර නාන කාමර කොණකින් එක් වරම ඔහු මතු වූයෙන් මගේ වම් කම්මුල කැපී ගියේය. දහවල් කාලය පුරා ඔහු සාලයේ හිදගෙන උරුවම් බෑ අතර මගේ දෛනික ගිණුම් සටහන් වැරදී ගියේය. සැන්දෑ ඇවිදීම පිණිස මම පිටත්වද්දී ඔහුද මා පසුපස ඇදෙන්නට වූ විට අවට මිනිසුන් නෙත ගැටෙයි යයි බියෙන් මම පෙරලා නිවස කරා ආයෙමි. රාත්‍රී වත්ම ඔහු මාගේ පැරණී ගී තැටි එකතුවෙන් අහක දැමූ තැටි කිහිපයක් කොහෙන්දෝ සොයාගෙන මහත් ශබ්දයෙන් වාදනය කරන්නට විය.
පිටස්තරයා මට නියපොතු තුඩගින්වත් හානියක් නොකලේය. මා දෙස කුරිරු බැල්මක් වත් නොහෙලීය. එහෙත් මම හැමවිටම සිහිසන් වීමට හෝ උමතු වීමට ආසන්නයේ පසුවීමි.
පිටස්තරයාට යන්නට කීමෙන් පලක් නැති බව මම අද්දැකීමෙන් දත්තෙමි. වරක් ඔහු මා සොයා ආවේය. ඔහු එළවීමට මම නොකල දෙයක් නැත.එකල පුරා වසරක් මුලුල්ලේ ඔහු මා හා එක්ව නවාතැන් ගත්තේය. මම ඔහු එළැවීමට යකැදුරු කම් කලෙමි, මධුවිතෙහි ගිලී ඌ හට වහසි බස් චණ්ඩි බස් දෙඩෙවුවෙමි, අතට අසුවන දෙයින පහර දුන්නෙමි. එහෙත් ඔහු නොසැලී සිටියේය. හරියටම වසරකට පසු එක් දිනක රහසින්ම පිටව යනතෙක් ඔහු මගේ දෛනික ජීවිතයේ විශාල කොටසක් අත්පත් කර‍ගෙන එය බි‍‍දෙන් බිඳ කඩා කමින් සිටියේය.
එදා විසි වසකට පෙර ඔහු පිටව ගිය සැනකින් මම විවාහ වූයෙමි. වෙළද ව්‍යාපාරයක් පටන් ගත්තෙමි. ගම් ප්‍රදේශයෙන් පිටව නගරයට විත් පදිංචි වූවෙමි. මිල මුදල් බොහෝ සෙයින් හරි හම්බ කලෙමි.
අසාර්ථක විවාහ දෙකකට පසු. ජීවිතේ හැල හැප්පීම් බොහොමයකට මුහුණ දීමෙන් අණතුරුව. මැදිවියේ තරබාරු කයටත් තට්ට හිසටත් උරුමකම් කියමින් සිටින අතර පිටස්තරයා නැවත පැමිණියේය. මාගේම වරදින්..වසර විස්සකට පසු.... එකල මම නාඹර තරුණයෙක් වීමි. දැන් සවිබල සිදුණු මැදිවියේ පුද්ගලයෙක්මි. සටන් කරන්නට මට වෙර වීරිය නැත.
පෙරදා රාත්‍රියේ පටන් ඔහු මුවහත් කඩුවක් ගෙන එය ඔප දැමීමටත් තව තවත් තියුණු කිරීමටත් පටන් ගෙන සිටියේය. දත් හිරිවට්ටන යකඩ සීරෙන හඩට කන්දෙමින් මම නිදිවර්ජිත දෙවැනි රාත්‍රියත් ගෙවා දැම්මෙමි.
උදෑසන හිතේ ඇති සියලු වෙර වීරිය ගෙන. පිටස්තරයා අහක බැලූ අසුරු සැනෙකින් ගෙයින් පිටවී දුව ආවෙමි. මම තවම දුවමි. පිටස්තරයාත් තවම මා පසුපස ලුහු බඳිනු මට දැනේ...