නුඹ මහා මිනිසෙක්ව

--> -->

ජීවිත කාලයක් තුළ අපට විවිධ ගතිගුණ වලින් හෙබි වෙනස් වෙනස් චරිත ලක්ෂණයන්ගෙන් යුතු මිතුරන් මුණ ගැසෙනවා. සමහර මිතුරන් දරන්නේ අපි දරණවට වඩා හාත්පසින්ම වෙනස් මතවාද සහ අදහස්. ඒ කෙසේ වෙතත් සමාන අදහස් හා මතවාද දැරීම මතම මිතුරුදම් බැදී තිබෙනවා කියල මම අදහන්නෙ නැහැ.

අපි හැමෝම අපිට කැමති මාවත්තෝරා ගන්නවා. ඒවායේ ගමන් කරනවා. සමහර මාවත් තෝරාගැනීමේදී ජීවිතයෙන් බොහෝ කාලයක් අපේ ගමන් සගයන්ව සිටි අයගේ අත් අපට අත ඇරෙනවා. නමුත් ඒ අය පිළිබද තිබෙන ආදරය සහ හිතවත්කම හිතෙන් අත් හැරෙන්නේ නැහැ. අපි ඒ ‍ආදරණීය බව හිතේ දරාගෙන අපි තෝරාගත් ගමන් වල නිරත වෙනවා.

සමහරු එක තැනක නැවතිලා මුලු ලෝකයක් ගැන සිහින මවන්න, දකින්න කැමතියි. තවත් සමහරු දෙපයින් ඇවිදලා ලෝකය හා ගැටෙන්න, ලෝකය පියවි නෙතින් දැක බලා ගන්න, විදින්න කැමතියි.

මම සිහින දකින්නෙක්. ලෝකය ගැන අද්දැකීම් බහුල පුද්ගලයෙක් නෙමෙයි. මගේ මිත්‍රයො දවස ගානෙ ජීවිතය එක්ක අහස පොලව එක්ක ගැටෙනවා. මම කාමරයක් ඇතුලට වෙලා ජීවිතය ගැන අත්දැකීම් අංශුවක් තියාගෙන ඒව ලියද්දි ඔවුන් අවුවට වේලෙනවා, වැස්සට තෙමෙනවා,එදා වේල හොයාගන්න මහ පොලව එක්ක සටන් කරනවා, බඩගින්නේ ඉන්නවා.

බ්ලොග් අවකාශෙත් ජීවිතේ එක්ක ලොකු සටන් කරන අය නොඉන්නවා නොවේ. එහෙම අයව මම දැකල තියනව.

ඒ අය ගැන මට තියෙන්නෙ ආදරයක් සහ ගෞරවයක්.

මේ ඒ වගේ දේවල් ගැන හිත හිත එද්දි ඔලුවට ආපු වචනයක් දෙකක් කුරුටු ගෑවිච්ච අවස්ථාවක්.

පැරණි මිතුදම් රැගෙන
නුඹ යළිදු පැමිණ ඇති වගක් සැලවූ විගස
බිම දමා පත් ඉරුද පන්හිදද
පැමිණියෙමි මිතුර තකහනියෙ මම

බොහෝ කලෙකට ප්‍රථම
වෙන්වීමු අපි මෙතැන- මතකයිද?
මෙන්න මේ රළ ගහන ඉසවුවෙම
සයුර වෙත පෙම් බැන්ද මුත් දෙදෙන
නුඹ සෙවුවෙ සයුර දිග සරන්නට
පෙම් කළේ මම සිහින දකින්නට

වඩදියද බාදියද
දිවිය වෙත උවම් කොට
කවි ලියූ රැයක මට
සැලවීය මිතුර නුඹ රැගෙන ගිය නෞකාව
සැඩ මහා සාගරයෙ බිදුණු වග

ප්‍රථම ප්‍රේමයෙන් හද ආතුරව
නයන කැලුමන් අතර
උවම් සොයමින් අතරමං දවස
නුඹ ඈත දූපතක තනිව හුදෙකලාවක
පිටවෙන්න මගක් සොයමින් සිටින
වගක් සැලවුනේ බෝ කලක් පසුවයි මවෙත

අසරණව ලෝ කුටියෙ
සිරගතව වැළපෙනා ජීවිතය
කවි කරන අතරතුර
නුඹ කොහිද දුර රටක සිරගෙයක
අපා දුක් විදින වග
කොහෙන්දෝ ඇසුණි මට

මා ලියූ කවි පදය සොයනතර
සති අන්ත පුවත්පත් තීරුවක
ඇහැ ගැටුණි අහම්බෙන්
නොදන්නා කොදෙවුවක දුප්පතුන් නාමයෙන්
සටන් කරනා වගක්
නුඹ සබද

වීදියේ කඩපිලේ නැගුණ විට ඉදහිටක
නුඹේ මරණේ පුවතෙ කසුකුසුව
නොම ඇදහුවෙමි මිතුර මම
නොහැඩීමි කිසි විටෙක

කෙතක් අස්වද්දන්න
මහ පොලව හා ගැටෙන
නුඹේ රුව වැකුණු සේයාරුවක් දුටු දවස
හැඩූයෙමි මිතුර මම
අකාලේ වියපත්ව දාහයෙන් ගිණියම්ව
නමුදු මිය නොගිය හසරැල්ල දැක

ලැබූයෙමි කිත් යසස් හා නේක බුහුමන්
මහා කවියා කියා පැළැන්දෙමි කිරුලු රන්
නමුත් නුඹ තරම් කවි නොලී වග දනිමි මම්

පැරණි මිතුදම් රැගෙන
නුඹ යළිදු පැමිණ ඇති වගක් සැලවූ විගස
බිම දමා පත් ඉරුද පන්හිදද
පැමිණියෙමි මිතුර තකහනියෙ මම

නුඹ මහා මිනිසෙක්ව
පිරිපුන්ම කවියක්ව
මා ඉදිරිපස මිතුර